اصلاح الگوی راه رفتن در قطع عضو زیر زانو از طریق بازخورد همزمان بصری

هدف: این مطالعه با هدف بررسی تأثیر برقراری بازخورد همزمان بصری بر ویژگی های کینماتیکی اندام تحتانی در فاز های مختلف راه رفتن افراد دچار قطع­ عضو زیر زانو اجراء شد. روش ها: تعداد 6 مرد دچار قطع­ عضو یکطرفۀ زیر زانوی پای راست در مطالعه شرکت کردند.  هر یک از آن­ها  در سه مرحله با سرعت دلخواه روی ترد میل  راه می رفت، که در هر یک بازخوردهای بصری از نماهای روبرو، پشتی، و جانبی نمایش داده می شد. یک مرحلۀ مشابه نیز بصورت کنترل و بدون هرگونه بازخورد بصری اجرا گردید. داده­های کینماتیک مرتبط با راه رفتن افراد توسط سیستم آنالیز حرکت vicon جمع آوری، سپس یک دقیقه از هر مجموعه داده برای هر فرد توسط نرم افزار vicon workstation مدل plug in gait پردازش، و نهایتاً از طریق آزمون wilcoxon signed-rank test مورد ارزیابی آماری قرار گرفت. یافته ها: بررسی های آماری حاکی از  تفاوت معنی دار فاز اتکاء (0.031=p) و طول گام (0.043=p) بین پای سالم و پای آسیب­ دیده در وضعیت مواجه با بازخورد از نمای روبرو بودند. فاز اتکاء بطور کلی در پای سالم طولانی­تر، و دامنه حرکتی مفصل ران در این پا محدودتر مشاهده شدند. آهنگ گام نیز در هر دو پا با الگوی مشابه در چهار وضعیت ثبت شد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه مؤید اهمیت توجه به بازخورد بصری در ارتقاء کیفیت فرایند توانبخشی افراد دچار قطع­عضو، بعنوان یکی از پارامتر های تأثیر­گذار در فرایند اصلاح الگوی راه رفتن آن­ها می­باشد.